‘Muzieklessen zorgen voor agressie bij leerlingen’
Stel je eens voor: je staat als eenzame muziekdocent voor een klas met 30 leerlingen, die allemaal even druk en even praatgraag zijn. Links van je zitten 3 jongens op gitaren te rammen, achterin het lokaal gooien meisjes en jongens over met stokjes van een klokkenspel en rechts zit een jochie van ongeveer 12 jaar als een bezetene op het drumstel te spelen. Je loopt een beetje heen en weer, maar zodra je één groepje stil hebt gekregen, begint het andere weer. Gefrustreerd sta je met je handen in het haar voor het schoolbord. De gedachte ‘wat doe ik in hemelsnaam toch verkeerd?’ racet door je hoofd. Op een moment is het gewoon genoeg en schreeuw je boos dat het nu onmiddellijk stil moet zijn. Negenentwintig hoofden kijken je onschuldig, maar toch schuldbewust aan. Behalve dan dat ene jochie met de drumstokjes in z’n handen. Hij maakt nog even vrolijk z’n stukje af en grijnst dan heel braaf naar je. Op zo’n moment kun je wel door de grond zakken van ellende. Is het nou echt zo dat leerlingen je rauw lusten, of lijkt dat maar zo?
Het vak Muziek staat bij de meeste leerlingen bekend als het ‘pretuurtje’ van de dag, waar gekletst, gezongen, gespeeld en aangeklooid mag worden. Het is dan ook erg moeilijk de leerlingen in zo’n grote groep met z’n allen tegelijk te laten musiceren. Voorin doet iedereen misschien nog mee, maar achterin zitten leerlingen maar een beetje te rammen op hun instrumenten. Door deze ‘onee, we moeten luisteren maar we willen niet’-instelling worden leerlingen dan ook vaak erg druk van de les. Maar of ze nou meteen als agressief bestempeld mogen worden? Dat denk ik niet. Het is natuurlijk logisch dat leerlingen druk worden, want muziek is leuk, en hip, en cool. Onder agressie versta ik geweld, boosheid, schreeuwen en ruzie maken. Dit is bij de muziekles zeker niet het geval.
De meeste leerlingen vinden het heerlijk om gewoon even hun energie kwijt te kunnen in iets wat ze eigenlijk heel erg aanspreekt. Door de drukte lijkt het vaak alsof leerlingen het vak zelf helemaal niet leuk vinden, maar stiekem genieten ze van het luisteren en spelen. En, het is natuurlijk geweldig als je die dingen mag doet met een hele groep leeftijdsgenoten die allemaal net zo wild zijn als jij!
Ik denk dus niet dat muzieklessen voor agressie zorgen bij leerlingen. Juist omdat het zo’n ontspannen sfeer is, voelen leerlingen zich op hun gemak en doen ze misschien wat drukker dan ze normaal zijn. En dit hoort ook gewoon, want een stille muziekles is het raarste wat er bestaat.
Bronnen:
-'Muziek helpt tegen agressie' - Anke Michiels, Het Laatste Nieuws - Vrijdag 30 November 2007
http://www.piens.be/downloads/agressie.pdf
-'U houdt het toch niet tegen' - Job ter Steege, M&O - 2000
maandag 31 mei 2010
vrijdag 28 mei 2010
Essay
K3: Vrolijk zingende meisjes met paardenstaartjes, of de kern voor geweldig muziekonderwijs?
Kennis, kunde en kick. Dé belangrijkste aspecten van het muziekonderwijs van tegenwoordig. In een ideale muziekles komen ze alledrie aan bod. Leerlingen weten een hoop van muziek af en leren ook steeds meer bij, ze maken muziek en krijgen er een kick van. Geweldig toch?
Maar vroeger was het beter!?
Muziekonderwijs is ongeveer net zo oud als de muziek zelf. Vroeger was het al zo dat muziek mondeling of schriftelijk werd overgedragen, dit gebeurt nog steeds bij primitieve volkeren. In de middeleeuwen lag muziekonderwijs voornamelijk in de handen van kloosters en kerken. Later was het heel normaal dat rijke ouders beroepsmuzikanten betaalden om hun kinderen les te geven. Muziekonderwijs was dus vooral weggelegd voor kinderen met rijke ouders.
In de jaren ´30 wordt door muziekpedagoog Willem Gehrels de volksmuziekschool opgericht, met de gedachte: ´muziekonderwijs moet voor ieder kind toegankelijk zijn´. Zijn doel was kinderen van minder vermogende ouders de gelegenheid te bieden muziekles te volgen. Hij deed baanbrekend werk op gebied van de muzikale vorming van kinderen. Zijn Methode Gehrels was één van de eerste complete didactische zangmethodes voor het onderwijs, uitgaand van zingen van volksliederen en strevend naar een algemeen muzikale vorming van het kind.
Echte muzieklessen komen pas na de Tweede Wereldoorlog. Op de basisschool begint het met een muziekuurtje in de kleuterklassen, en later worden muziekscholen steeds toegankelijker.
In 1971 dient zich een nieuwe reeks muziekonderwijskundige vernieuwingen aan. Muziek wordt een eindexamenvak, er wordt gebruik gemaakt van grafische notaties, de popmuziek wordt steeds meer gewaardeerd, muziek wordt een maatschappelijk verschijnsel en muziek wordt een vorm van expressie. De Gouden Eeuw voor de muziek dus!
In het voortgezet onderwijs wekte muziek steeds minder zorgen op bij de schoolleiding, in het basisonderwijs was de situatie helaas nog niet opgeklaard. Te weinig geld, een politiek die het nog niet eens was over de noodzaak van muziekles in het basisonderwijs en te weinig beschikbare middelen. De vicieuze cirkel bleef nog even doorgaan.
Vanaf de jaren ’80 waren er weer nieuwe, opwindende ontwikkelingen. Minister Deetman zorgt er met enorme bezuinigingen voor dat alle leuke dingen de jaren ’70 om zeep worden geholpen. De studie ‘Schoolmuziek’ wordt steeds meer uitgekleed. Daar gaat de kennis over muziek. Zo wordt het toch nooit kunde en kick?
Hoe is het dan nu?
Tegenwoordig gaat het beter met het Nederlandse muziekonderwijs. Muziek is steeds vaker een eindexamenvak, de meeste leerlingen krijgen al muziekles in de eerste klassen van de basisschool en de opleiding tot muziekdocent wordt een steeds vaker gekozen studie. Muziek is in het middelbaar onderwijs zelfs een verplicht deel van de basisvorming geworden. Toch lukt het sommige scholen niet om muziekles te geven wegens financiële tekortkomingen, maar dit wordt weer gecompenseerd door de vele muziekscholen. Het niveau van de kennis en kunde op muzikaal gebied is dus nog niet optimaal. Maar, er wordt aan gewerkt.
Groei. Wanneer wordt de economie nou eindelijk eens volwassen?
Nu u deze historische schets van het Nederlandse muziekonderwijs heeft gelezen, valt u misschien op dat de problemen in het muziekonderwijs vaak liggen aan bezuinigingen en de economie. Vaak hebben scholen te weinig geld om goede muzieklessen mogelijk te maken. Jammer, vind ik persoonlijk. ‘Want muziek is belangrijk voor de persoonlijkheidsontwikkeling’, zegt professor Hintz, ‘general manager’ van de YAMAHA Muziekschool in Zwolle. ‘Muziek kan veel sociale problemen oplossen of tenminste verzachten. In klassen waar regelmatig muziekonderwijs wordt gegeven zijn er vaak weinig leerlingen die uit de boot vallen en zijn de leerlingen over het algemeen evenwichtiger, toleranter en voorzichtiger in de omgang met anderen. En juist deze eigenschappen kan de huidige maatschappij goed gebruiken.’, aldus professor Hintz.
Dus waarom zou de politiek zo’n probleem maken van alle economische zaken rondom muziekonderwijs? Natuurlijk, soms kan het niet anders, maar wat mij vooral ook stoort, is het feit dat problemen niet opgelost worden. Soms is er eindelijk een oplossing, maar die valt na een tijdje alweer in het water. Dit is ook zo met onderwijs in het algemeen. Elke keer moeten er weer bezuinigingen komen, omdat de overheid z’n eigen schulden anders niet kan betalen. Dit is vreemd, want onderwijs is zo belangrijk. Misschien zit de volgende generatie topadvocaten en geweldige doctoren nu wel op de basisschool, maar is er later geen geld voor hen om naar een goede school te gaan.
Wat mij betreft mag de politiek geen bezuinigingen meer doen op het onderwijssysteem, omdat deze ernstige gevolgen kunnen hebben voor het niveau van het onderwijs: de kennis en de kunde gaat hierdoor omlaag.
Dit is een mooie dag om knopen door te hakken
Kick, hoort dat bij muziekonderwijs? Is het niet veel belangrijker om dingen te leren en te kunnen, dan dat je er voldoening van krijgt? Wat mij betreft is de kick het belangrijkste doel van een muziekles.
Net heeft u gelezen dat het in het Nederlandse muziekonderwijs van vroeger vooral draaide om de kennis en de kunde, men leek de kick toen nog niet belangrijk te vinden. Hoeveel men wist van muziek en wat ze ermee konden was veel meer aan de orde. Het deed er niet toe of het leuk was. Misschien is dit ook één van de redenen waarom muziekonderwijs niet de grootste prioriteit op scholen was. Persoonlijk denk ik dat muziek zo vaak werd gezien als ‘een onbelangrijke hobby’ of ‘iets voor mensen die niks beters te doen hebben’.
Waarom is ‘kick’ voor mij dan zo belangrijk? Zie het als een vicieuze cirkel. Kennis wordt omgezet in kunde en hiervan krijg je een kick. Door die kick wil je meer leren en doen, en als dit weer lukt, krijg je weer een kick. Zo is de cirkel weer rond.
En/en: Het kan WEL
K3, kennis, kunde, kick. Ze staan los van elkaar, maar ze verbinden elkaar ook. Voor mij is de volgorde kennis-kunde-kick.
Een grote fout die vaak wordt gemaakt door muziekdocenten, is het overschatten van de kennis die leerlingen over muziek hebben. Leerlingen weten soms niet wat ze nou precies aan het doen zijn. Erg jammer, want ze kunnen zoveel leren van de muzieklessen. Maar als ze eenmaal de goede kennis beheersen, kunnen ze dit omzetten in kunde. Door muziek te maken kunnen de leerlingen kijken of ze de informatie hebben begrepen. De docent blijft nog steeds coach en helpt waar nodig. Als de leerlingen uiteindelijk snappen waar ze mee bezig zijn en het ook lukt, komen we aan bij punt drie op de lijst: de kick. De voldoening die je krijgt van muziek maken en begrijpen wat je doet. Briljante vondst, K3!
Leve het hiernumaals
De kern van muziekonderwijs: jezelf zijn, laten zien wat je in huis hebt en nog meer kennis vergaren om dit later weer te kunnen omzetten in kunde. Muziekonderwijs moet beter worden, het is zo jammer als je zoiets moois bij de leerlingen weghaalt.
Wat ik als muziekdocent in wording heb gemerkt bij mijn stage op de middelbare school, is dat de leerlingen zo blij worden van muziek. Zo graag willen laten zien wat ze kunnen en hebben geleerd. Zoveel meer waardering krijgen voor verschillende muziekstijlen. En nog het belangrijkste van muziekonderwijs: het is uniek. Bij geen enkel ander vak kun je jezelf en je emoties zo goed uiten.
En dat maakt het zo geweldig.
Bronnenlijst:
Internet:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Muziekonderwijs
http://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Gehrels
http://www.yamahamuziekschoolzwolle.nl/index.php?page=wonderlandmuziek
Artikel uit de reader:
‘COOL’- Job ter Steege
Aantal woorden: 1206
Kennis, kunde en kick. Dé belangrijkste aspecten van het muziekonderwijs van tegenwoordig. In een ideale muziekles komen ze alledrie aan bod. Leerlingen weten een hoop van muziek af en leren ook steeds meer bij, ze maken muziek en krijgen er een kick van. Geweldig toch?
Maar vroeger was het beter!?
Muziekonderwijs is ongeveer net zo oud als de muziek zelf. Vroeger was het al zo dat muziek mondeling of schriftelijk werd overgedragen, dit gebeurt nog steeds bij primitieve volkeren. In de middeleeuwen lag muziekonderwijs voornamelijk in de handen van kloosters en kerken. Later was het heel normaal dat rijke ouders beroepsmuzikanten betaalden om hun kinderen les te geven. Muziekonderwijs was dus vooral weggelegd voor kinderen met rijke ouders.
In de jaren ´30 wordt door muziekpedagoog Willem Gehrels de volksmuziekschool opgericht, met de gedachte: ´muziekonderwijs moet voor ieder kind toegankelijk zijn´. Zijn doel was kinderen van minder vermogende ouders de gelegenheid te bieden muziekles te volgen. Hij deed baanbrekend werk op gebied van de muzikale vorming van kinderen. Zijn Methode Gehrels was één van de eerste complete didactische zangmethodes voor het onderwijs, uitgaand van zingen van volksliederen en strevend naar een algemeen muzikale vorming van het kind.
Echte muzieklessen komen pas na de Tweede Wereldoorlog. Op de basisschool begint het met een muziekuurtje in de kleuterklassen, en later worden muziekscholen steeds toegankelijker.
In 1971 dient zich een nieuwe reeks muziekonderwijskundige vernieuwingen aan. Muziek wordt een eindexamenvak, er wordt gebruik gemaakt van grafische notaties, de popmuziek wordt steeds meer gewaardeerd, muziek wordt een maatschappelijk verschijnsel en muziek wordt een vorm van expressie. De Gouden Eeuw voor de muziek dus!
In het voortgezet onderwijs wekte muziek steeds minder zorgen op bij de schoolleiding, in het basisonderwijs was de situatie helaas nog niet opgeklaard. Te weinig geld, een politiek die het nog niet eens was over de noodzaak van muziekles in het basisonderwijs en te weinig beschikbare middelen. De vicieuze cirkel bleef nog even doorgaan.
Vanaf de jaren ’80 waren er weer nieuwe, opwindende ontwikkelingen. Minister Deetman zorgt er met enorme bezuinigingen voor dat alle leuke dingen de jaren ’70 om zeep worden geholpen. De studie ‘Schoolmuziek’ wordt steeds meer uitgekleed. Daar gaat de kennis over muziek. Zo wordt het toch nooit kunde en kick?
Hoe is het dan nu?
Tegenwoordig gaat het beter met het Nederlandse muziekonderwijs. Muziek is steeds vaker een eindexamenvak, de meeste leerlingen krijgen al muziekles in de eerste klassen van de basisschool en de opleiding tot muziekdocent wordt een steeds vaker gekozen studie. Muziek is in het middelbaar onderwijs zelfs een verplicht deel van de basisvorming geworden. Toch lukt het sommige scholen niet om muziekles te geven wegens financiële tekortkomingen, maar dit wordt weer gecompenseerd door de vele muziekscholen. Het niveau van de kennis en kunde op muzikaal gebied is dus nog niet optimaal. Maar, er wordt aan gewerkt.
Groei. Wanneer wordt de economie nou eindelijk eens volwassen?
Nu u deze historische schets van het Nederlandse muziekonderwijs heeft gelezen, valt u misschien op dat de problemen in het muziekonderwijs vaak liggen aan bezuinigingen en de economie. Vaak hebben scholen te weinig geld om goede muzieklessen mogelijk te maken. Jammer, vind ik persoonlijk. ‘Want muziek is belangrijk voor de persoonlijkheidsontwikkeling’, zegt professor Hintz, ‘general manager’ van de YAMAHA Muziekschool in Zwolle. ‘Muziek kan veel sociale problemen oplossen of tenminste verzachten. In klassen waar regelmatig muziekonderwijs wordt gegeven zijn er vaak weinig leerlingen die uit de boot vallen en zijn de leerlingen over het algemeen evenwichtiger, toleranter en voorzichtiger in de omgang met anderen. En juist deze eigenschappen kan de huidige maatschappij goed gebruiken.’, aldus professor Hintz.
Dus waarom zou de politiek zo’n probleem maken van alle economische zaken rondom muziekonderwijs? Natuurlijk, soms kan het niet anders, maar wat mij vooral ook stoort, is het feit dat problemen niet opgelost worden. Soms is er eindelijk een oplossing, maar die valt na een tijdje alweer in het water. Dit is ook zo met onderwijs in het algemeen. Elke keer moeten er weer bezuinigingen komen, omdat de overheid z’n eigen schulden anders niet kan betalen. Dit is vreemd, want onderwijs is zo belangrijk. Misschien zit de volgende generatie topadvocaten en geweldige doctoren nu wel op de basisschool, maar is er later geen geld voor hen om naar een goede school te gaan.
Wat mij betreft mag de politiek geen bezuinigingen meer doen op het onderwijssysteem, omdat deze ernstige gevolgen kunnen hebben voor het niveau van het onderwijs: de kennis en de kunde gaat hierdoor omlaag.
Dit is een mooie dag om knopen door te hakken
Kick, hoort dat bij muziekonderwijs? Is het niet veel belangrijker om dingen te leren en te kunnen, dan dat je er voldoening van krijgt? Wat mij betreft is de kick het belangrijkste doel van een muziekles.
Net heeft u gelezen dat het in het Nederlandse muziekonderwijs van vroeger vooral draaide om de kennis en de kunde, men leek de kick toen nog niet belangrijk te vinden. Hoeveel men wist van muziek en wat ze ermee konden was veel meer aan de orde. Het deed er niet toe of het leuk was. Misschien is dit ook één van de redenen waarom muziekonderwijs niet de grootste prioriteit op scholen was. Persoonlijk denk ik dat muziek zo vaak werd gezien als ‘een onbelangrijke hobby’ of ‘iets voor mensen die niks beters te doen hebben’.
Waarom is ‘kick’ voor mij dan zo belangrijk? Zie het als een vicieuze cirkel. Kennis wordt omgezet in kunde en hiervan krijg je een kick. Door die kick wil je meer leren en doen, en als dit weer lukt, krijg je weer een kick. Zo is de cirkel weer rond.
En/en: Het kan WEL
K3, kennis, kunde, kick. Ze staan los van elkaar, maar ze verbinden elkaar ook. Voor mij is de volgorde kennis-kunde-kick.
Een grote fout die vaak wordt gemaakt door muziekdocenten, is het overschatten van de kennis die leerlingen over muziek hebben. Leerlingen weten soms niet wat ze nou precies aan het doen zijn. Erg jammer, want ze kunnen zoveel leren van de muzieklessen. Maar als ze eenmaal de goede kennis beheersen, kunnen ze dit omzetten in kunde. Door muziek te maken kunnen de leerlingen kijken of ze de informatie hebben begrepen. De docent blijft nog steeds coach en helpt waar nodig. Als de leerlingen uiteindelijk snappen waar ze mee bezig zijn en het ook lukt, komen we aan bij punt drie op de lijst: de kick. De voldoening die je krijgt van muziek maken en begrijpen wat je doet. Briljante vondst, K3!
Leve het hiernumaals
De kern van muziekonderwijs: jezelf zijn, laten zien wat je in huis hebt en nog meer kennis vergaren om dit later weer te kunnen omzetten in kunde. Muziekonderwijs moet beter worden, het is zo jammer als je zoiets moois bij de leerlingen weghaalt.
Wat ik als muziekdocent in wording heb gemerkt bij mijn stage op de middelbare school, is dat de leerlingen zo blij worden van muziek. Zo graag willen laten zien wat ze kunnen en hebben geleerd. Zoveel meer waardering krijgen voor verschillende muziekstijlen. En nog het belangrijkste van muziekonderwijs: het is uniek. Bij geen enkel ander vak kun je jezelf en je emoties zo goed uiten.
En dat maakt het zo geweldig.
Bronnenlijst:
Internet:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Muziekonderwijs
http://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Gehrels
http://www.yamahamuziekschoolzwolle.nl/index.php?page=wonderlandmuziek
Artikel uit de reader:
‘COOL’- Job ter Steege
Aantal woorden: 1206
woensdag 28 april 2010
Lucky day!
Okee, okee, toch maar weer eens een blog schrijven. Na 3 maanden totaal geen inspiratie, tijd of zin te hebben gehad vertel ik over m'n stage op Het Nieuw Lyceum in Bilthoven. Inmiddels loop ik daar met Selini al 2 maanden stage en ik vermaak me er prima!
Vandaag was een heerlijke dag! Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik op zag tegen vandaag, omdat ik 'Lucky' van Jason Mraz en Colbie Caillat moest aanleren. Deze is op z'n zachtst gezegd niet heel makkelijk, dus ik was best gestresst.
Ik stond vanochtend om half 6 op, en om 10 over 7 zat ik in de trein richting Utrecht. Onderweg even Selini opgepikt op station Overvecht en samen reisden we gezellig verder naar Bilthoven.
Om kwart over 8 ging de bel en meteen stormde een hele kudde binnen, ook wel een brugklas Havo genoemd. Ze gingen zitten en bleven vervolgens nog even doorkwebbelen. Selini en ik geven deze klas samen les, omdat het, zoals misschien al duidelijk was, een hele drukke klas is. Ik begon met een luisteropdracht bij het nummer 'Lucky'. Normaal gesproken is deze klas heel moeilijk stil te krijgen, maar ik heb geleerd dat ik gewoon net zolang voor de klas moet staan tot het stil is. En ja hoor, na 2 minuten was het gewoon stil! Van Lennard, onze stagebegeleider, hadden we de tip gekregen om de klas gemengd neer te zetten, dus begon ik met wisselen van jongens en meisjes. Na veel gezanik en gezeur gingen ze eindelijk goed zitten en kon ik beginnen.
Na de luisteropdracht was het Selini's beurt om het lied aan te leren. Dit ging niet heel snel, omdat de leerlingen heel onrustig waren. Misschien kwam het doordat Selini opeens de les overnam, of omdat ze gemengd zaten, ik weet het niet. Het was moeilijk om ze stil te krijgen, maar toen het eindelijk gelukt was, was het liedje zo aangeleerd.
Nadat Selini het liedje had aangeleerd, was het mijn beurt om een opdracht te geven waar ze een cijfer voor krijgen. Ze moeten over 3 weken in de les hun eigen versie van het nummer 'Don't worry, be happy' laten horen. Er was alleen één probleem: ze werden niet stil, begonnen te lopen en hun liedmap weg te zetten. Ik heb toen echt streng moeten optreden, wat ik liever niet doe, omdat ik de sfeer goed wil houden. Gelukkig werkte het wel, ze begrepen de opdracht en zo was de les toch nog goed afgelopen. Kan iemand mij misschien een tip geven over het streng zijn? Ik begin het inmiddels aardig door te krijgen, maar is er ook een andere manier om de aandacht van de leerlingen bij mij te houden zonder boos te worden?
Het was inmiddels 9 uur, dat betekende dus dat het tijd was voor mijn klas! Ook dit is een brugklas, maar dan Gymnasium. Ze zijn gemotiveerd, pikken dingen snel op en zijn ook nog eens heel gezellig!
Ik begon met dezelfde luisteropdracht als die ik eerst had gedaan, en dat verliep gewoon goed. Daarna moest ik Lucky aanleren. Ik had het geluk dat mijn klas het nummer al vrij goed kende, dus het aanleren ging vrij makkelijk en snel. Er was alleen één probleem. In het lied zingen Jason en Colbie soms alleen een stuk, en het was de bedoeling dat de jongens Jason's deel, en de meisjes Colbie's deel zouden zingen. 'Maar mevrouw, we zijn sporters, geen zangers!', werd er al demonstratief geroepen door een jongen die Niels heet. Ik liet het toch even zo, maar kwam er al vrij snel achter dat het gewoon niet lekker liep. De klas werd een beetje onrustig, maar opeens hoor ik een stem naast me: 'Mevrouw, mogen de meisjes anders met ons meezingen?' Dat leek me een prima idee, dus probeerde ik dat. Het klonk direct een stuk beter! Dat merkte Niels ook: 'Juf, u bent geweldig!' Leuk hè, leerlingen? =)
Vandaag was een heerlijke dag! Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik op zag tegen vandaag, omdat ik 'Lucky' van Jason Mraz en Colbie Caillat moest aanleren. Deze is op z'n zachtst gezegd niet heel makkelijk, dus ik was best gestresst.
Ik stond vanochtend om half 6 op, en om 10 over 7 zat ik in de trein richting Utrecht. Onderweg even Selini opgepikt op station Overvecht en samen reisden we gezellig verder naar Bilthoven.
Om kwart over 8 ging de bel en meteen stormde een hele kudde binnen, ook wel een brugklas Havo genoemd. Ze gingen zitten en bleven vervolgens nog even doorkwebbelen. Selini en ik geven deze klas samen les, omdat het, zoals misschien al duidelijk was, een hele drukke klas is. Ik begon met een luisteropdracht bij het nummer 'Lucky'. Normaal gesproken is deze klas heel moeilijk stil te krijgen, maar ik heb geleerd dat ik gewoon net zolang voor de klas moet staan tot het stil is. En ja hoor, na 2 minuten was het gewoon stil! Van Lennard, onze stagebegeleider, hadden we de tip gekregen om de klas gemengd neer te zetten, dus begon ik met wisselen van jongens en meisjes. Na veel gezanik en gezeur gingen ze eindelijk goed zitten en kon ik beginnen.
Na de luisteropdracht was het Selini's beurt om het lied aan te leren. Dit ging niet heel snel, omdat de leerlingen heel onrustig waren. Misschien kwam het doordat Selini opeens de les overnam, of omdat ze gemengd zaten, ik weet het niet. Het was moeilijk om ze stil te krijgen, maar toen het eindelijk gelukt was, was het liedje zo aangeleerd.
Nadat Selini het liedje had aangeleerd, was het mijn beurt om een opdracht te geven waar ze een cijfer voor krijgen. Ze moeten over 3 weken in de les hun eigen versie van het nummer 'Don't worry, be happy' laten horen. Er was alleen één probleem: ze werden niet stil, begonnen te lopen en hun liedmap weg te zetten. Ik heb toen echt streng moeten optreden, wat ik liever niet doe, omdat ik de sfeer goed wil houden. Gelukkig werkte het wel, ze begrepen de opdracht en zo was de les toch nog goed afgelopen. Kan iemand mij misschien een tip geven over het streng zijn? Ik begin het inmiddels aardig door te krijgen, maar is er ook een andere manier om de aandacht van de leerlingen bij mij te houden zonder boos te worden?
Het was inmiddels 9 uur, dat betekende dus dat het tijd was voor mijn klas! Ook dit is een brugklas, maar dan Gymnasium. Ze zijn gemotiveerd, pikken dingen snel op en zijn ook nog eens heel gezellig!
Ik begon met dezelfde luisteropdracht als die ik eerst had gedaan, en dat verliep gewoon goed. Daarna moest ik Lucky aanleren. Ik had het geluk dat mijn klas het nummer al vrij goed kende, dus het aanleren ging vrij makkelijk en snel. Er was alleen één probleem. In het lied zingen Jason en Colbie soms alleen een stuk, en het was de bedoeling dat de jongens Jason's deel, en de meisjes Colbie's deel zouden zingen. 'Maar mevrouw, we zijn sporters, geen zangers!', werd er al demonstratief geroepen door een jongen die Niels heet. Ik liet het toch even zo, maar kwam er al vrij snel achter dat het gewoon niet lekker liep. De klas werd een beetje onrustig, maar opeens hoor ik een stem naast me: 'Mevrouw, mogen de meisjes anders met ons meezingen?' Dat leek me een prima idee, dus probeerde ik dat. Het klonk direct een stuk beter! Dat merkte Niels ook: 'Juf, u bent geweldig!' Leuk hè, leerlingen? =)
zaterdag 6 februari 2010
Nieuw hoofdvak, nieuwe blog!
Afgelopen woensdag kregen we van Erszi de opdracht om een nieuw bericht te schrijven op onze blogs. Je moest iets schrijven over hoe jij was als middelbare scholier in de eerste 2 jaar, en iets over je beste en slechtste docent.
Ik begin met een anekdote over mij als scholier.
Woensdagmiddag, schooljaar 2004/2005. We staan met z'n allen voor een lokaal dat op het rooster 'L004' genoemd wordt. We krijgen voor het eerst muziekles van een leraar met de naam 'HSK'. Na een paar minuten komt er een vriendelijk uitziende man met een bril aanlopen. Hij doet de deur open en we lopen naar binnen. Achterin het lokaal zien we een piano, een heleboel gitaren, een drumstel, een mini-orgeltje en een kast vol kleinere instrumenten staan. Als iedereen zijn plekje heeft gevonden, stelt de man zich voor als Jan-Cees Heijstek. Hij vraagt iedereen om zich voor te stellen en te vertellen wat onze ervaring met muziek is. Uiteindelijk kom ik ook aan de beurt, en vertel dat ik al 5 jaar piano speel. Ik word gevraagd om achter de piano plaats te nemen en een stukje te spelen, maar zo verlegen als ik ben, bedank ik vriendelijk en staar met een rood hoofd naar de grond.
Zo begon het dus ooit. Ik was een ontzettend verlegen leerling die eigenlijk niet zoveel zei. Dat veranderde pas na het eerste jaar.
Op een middag moest ik samen met een klasgenoot het lokaal opruimen, en die klasgenoot vroeg aan mij om een liedje te spelen op de piano. Ik had heel toevallig de bladmuziek van de Flintstones bij me, omdat ik na schooltijd pianoles zou hebben. Ik ging zitten en speelde het voor. Opeens komt meneer Heijstek achter me staan met een enorm metalen gevaarte in z'n handen. Het is een trombone, weet ik me nog te herinneren van een toets over blaasinstrumenten. Ik begin opnieuw te spelen en hij doet mee. Het was zo leuk om te doen, dat ik voortaan met de muzieklessen nooit meer zo verlegen was en altijd vrolijk meedeed.
Later deed ik ook mee met de Adventsvieringen en de befaamde Talentenjacht op College de Heemlanden. En van die verlegenheid was ik zo goed als af! =)
Goed, opdracht nummer 2. Ik mocht geen namen noemen, want stel je voor dat een docent dit leest en denkt: Hee, die Esther, wat een rotleerling is dat eigenlijk! =P
Mijn beste docent:
Mijn Duits docent in de 4e en 5e. Voordat ik in de 4e zat, kwam ik hem eigenlijk altijd tegen in de gang. Ik had geen idee wie het was, maar hij zei altijd vriendelijk gedag. Toen ik dus in de 4e kwam vond ik het heel grappig om hem als docent te hebben!
Waarom hij nou mijn favoriet was? Hij bracht alle dingen altijd met humor, maar ook niet te erg. Zijn lessen waren altijd erg gezellig, hij legde alles super uit, en door hem had ik ook de motivatie om meer voor Duits te doen. Ik deed altijd samen met een vriendin m'n mondeling, en ik vond het nooit erg om het door hem te laten beoordelen, omdat zelfs het tentamineren gezellig was! Hij had in zijn les altijd een paar periodes van stilte, dan mocht je ook echt niks zeggen, en dat werkte voor mij super, want door die stilte kon ik me heel goed concentreren en liep ik vaak voor met m'n huiswerk. Hij zorgde er vaak voor dat iedereen het naar z'n zin had in de les.
Ik kom 'm nu nog regelmatig tegen op de fiets, en ook dan zegt hij nog altijd vriendelijk gedag. Echt, deze docent vind ik super!
Mijn slechtste docent:
In de derde had ik scheikunde van een docent die pas was komen werken op mijn school. We vonden 'm in het begin van het jaar allemaal een beetje een vreemd mannetje, hij droeg altijd dezelfde kleding waar steeds viezere vlekken op verschenen. Ook was hij altijd chagrijnig en dat demotiveerde iedereen. Hij vond dat leerlingen de hele les heel stil moesten werken, geen enkel woord mochten zeggen en als ze hulp wilden, ze maar na schooltijd bij 'm langs moesten komen, en zelfs dan liever niet. Na een paar weken hadden we het echt helemaal gehad, onze eerste toets was door iedereen heel slecht gemaakt en we begrepen echt niks van de stof. Maar weet je wat me nog het meest irriteerde? Dat hij altijd met die eeuwige nietmachine op het bord stond te meppen om de aandacht te krijgen! En meestal ging dat gepaard met een paar scheldwoorden. Uiteindelijk is hij ontslagen, en ik moet eerlijk zeggen: Ik was blij dat ik van 'm af was.
Ik begin met een anekdote over mij als scholier.
Woensdagmiddag, schooljaar 2004/2005. We staan met z'n allen voor een lokaal dat op het rooster 'L004' genoemd wordt. We krijgen voor het eerst muziekles van een leraar met de naam 'HSK'. Na een paar minuten komt er een vriendelijk uitziende man met een bril aanlopen. Hij doet de deur open en we lopen naar binnen. Achterin het lokaal zien we een piano, een heleboel gitaren, een drumstel, een mini-orgeltje en een kast vol kleinere instrumenten staan. Als iedereen zijn plekje heeft gevonden, stelt de man zich voor als Jan-Cees Heijstek. Hij vraagt iedereen om zich voor te stellen en te vertellen wat onze ervaring met muziek is. Uiteindelijk kom ik ook aan de beurt, en vertel dat ik al 5 jaar piano speel. Ik word gevraagd om achter de piano plaats te nemen en een stukje te spelen, maar zo verlegen als ik ben, bedank ik vriendelijk en staar met een rood hoofd naar de grond.
Zo begon het dus ooit. Ik was een ontzettend verlegen leerling die eigenlijk niet zoveel zei. Dat veranderde pas na het eerste jaar.
Op een middag moest ik samen met een klasgenoot het lokaal opruimen, en die klasgenoot vroeg aan mij om een liedje te spelen op de piano. Ik had heel toevallig de bladmuziek van de Flintstones bij me, omdat ik na schooltijd pianoles zou hebben. Ik ging zitten en speelde het voor. Opeens komt meneer Heijstek achter me staan met een enorm metalen gevaarte in z'n handen. Het is een trombone, weet ik me nog te herinneren van een toets over blaasinstrumenten. Ik begin opnieuw te spelen en hij doet mee. Het was zo leuk om te doen, dat ik voortaan met de muzieklessen nooit meer zo verlegen was en altijd vrolijk meedeed.
Later deed ik ook mee met de Adventsvieringen en de befaamde Talentenjacht op College de Heemlanden. En van die verlegenheid was ik zo goed als af! =)
Goed, opdracht nummer 2. Ik mocht geen namen noemen, want stel je voor dat een docent dit leest en denkt: Hee, die Esther, wat een rotleerling is dat eigenlijk! =P
Mijn beste docent:
Mijn Duits docent in de 4e en 5e. Voordat ik in de 4e zat, kwam ik hem eigenlijk altijd tegen in de gang. Ik had geen idee wie het was, maar hij zei altijd vriendelijk gedag. Toen ik dus in de 4e kwam vond ik het heel grappig om hem als docent te hebben!
Waarom hij nou mijn favoriet was? Hij bracht alle dingen altijd met humor, maar ook niet te erg. Zijn lessen waren altijd erg gezellig, hij legde alles super uit, en door hem had ik ook de motivatie om meer voor Duits te doen. Ik deed altijd samen met een vriendin m'n mondeling, en ik vond het nooit erg om het door hem te laten beoordelen, omdat zelfs het tentamineren gezellig was! Hij had in zijn les altijd een paar periodes van stilte, dan mocht je ook echt niks zeggen, en dat werkte voor mij super, want door die stilte kon ik me heel goed concentreren en liep ik vaak voor met m'n huiswerk. Hij zorgde er vaak voor dat iedereen het naar z'n zin had in de les.
Ik kom 'm nu nog regelmatig tegen op de fiets, en ook dan zegt hij nog altijd vriendelijk gedag. Echt, deze docent vind ik super!
Mijn slechtste docent:
In de derde had ik scheikunde van een docent die pas was komen werken op mijn school. We vonden 'm in het begin van het jaar allemaal een beetje een vreemd mannetje, hij droeg altijd dezelfde kleding waar steeds viezere vlekken op verschenen. Ook was hij altijd chagrijnig en dat demotiveerde iedereen. Hij vond dat leerlingen de hele les heel stil moesten werken, geen enkel woord mochten zeggen en als ze hulp wilden, ze maar na schooltijd bij 'm langs moesten komen, en zelfs dan liever niet. Na een paar weken hadden we het echt helemaal gehad, onze eerste toets was door iedereen heel slecht gemaakt en we begrepen echt niks van de stof. Maar weet je wat me nog het meest irriteerde? Dat hij altijd met die eeuwige nietmachine op het bord stond te meppen om de aandacht te krijgen! En meestal ging dat gepaard met een paar scheldwoorden. Uiteindelijk is hij ontslagen, en ik moet eerlijk zeggen: Ik was blij dat ik van 'm af was.
Abonneren op:
Posts (Atom)
