Zo, weer een weekje stage gelopen. En wat voor één!
Afgelopen dinsdag begon de week al gelijk leuk: 9 studenten van het Haags Conservatorium kwamen kijken hoe Joost les gaf. Hele leuke mensen, een aantal bekende gezichten van mijn oude stageschool in Bilthoven. Haha, iets wat me opviel, dit was dus het hele eerste jaar van dat Conservatorium! Kun je nagaan!
Ik heb kennis gemaakt met de klassen op dinsdag, hoefde nog geen les te geven. VWO4 is een superleuke en goede klas, weet veel van muziek en er zijn veel die goed kunnen zingen of een instrument bespelen. We gingen improviseren op de ladder A-dorisch en zongen het lied 'Is she really going out with him' van Joe Jackson. Als opdracht moeten ze volgende week een speelstuk maken van het nummer 'Tequilla', daar mag ik dan mee beginnen. Ben benieuwd!
Daarna kwam Havo4. Echt een wereld van verschil! Deze leerlingen hebben een hele andere instelling: zijn drukker, willen veel doen, maar hebben ook veel begeleiding nodig bij hun zelfstandigheid. Zij zongen ook 'Is she really going out with him' en zijn al begonnen met 'Tequilla'. Ik mocht helpen bij de pianisten, was erg leuk om te doen! Ook wel lastig hoor: hoe leer je een leerling een lastig ritme en moeilijke akkoorden spelen als ze niet zo goed is? Lekkere uitdaging en ik ga er de volgende keer mee verder.
VWO6 was daarna aan de beurt. Deze klas geef ik op woensdag ook les, maar dan theorie. Dat is wel leuk aan mijn stage: bij Joost geef ik praktijkles, en bij Sandra de theorie. Ik krijg dus van beide gebieden iets mee! Deze klas is gezellig, er zitten wel klessebessen in en een aantal jongens en meiden die graag populair willen zijn. Muzikaal zijn ze wel! Volgende week maar eens kijken hoe dat gaat.
Op dinsdagmiddag is op het Cals een soort extra muziekuurtje voor derdeklassers die iets meer willen doen op muziekgebied. Deze leerlingen zijn echt goed! We speelden 'Let's get loud' van Jennifer Lopez en 'This love' van Maroon 5 en het klonk superstrak na 2 repetities. Ik ga dit vanaf volgende week ook geven, is weer goed voor mijn slagtechnische vaardigheden, muzikale voorstellingsvermogen en mijn gehoor.
Woensdag heb ik ook gekeken bij Sandra. VWO6 is dus de eerste klas, zij zijn volop bezig met solfège: kerktoonladders, ritmes opschrijven, intervallen horen en melodische dictees. Erg leuk, want ik ben goed in solfège, dus ik hoop dat de lessen goed gaan! ;)
Toen donderdag. Ik heb maar tijd om 1 uur les te geven, want 's middags is de interdisciplinaire stage. Ik heb maar 1 woord die deze les kan omschrijven: HERRIE! Echt, ik heb nog nooit zo'n drukke klas gehad. Ik vond het vorige week zo leuk om te kijken, en had echt wel door dat ze druk kunnen zijn, maar dat ze me zouden opeten had ik niet verwacht. Ik heb een klapspel gedaan met de klas (het ritme van de drum en de bas in het nummer 'I feel good' van James Brown en dit ging goed, maar elke keer als er ook maar iets gezegd was door mij of een leerling begon de klas weer te praten. Ik was wel blij dat Joost het ook niet stil kreeg, haha. Uiteindelijk heb ik alles gedaan wat ik van plan was, maar wel een stuk langzamer en ingekort. Zo zie je maar weer: een klas kan echt wisselvallig zijn! Nou ja, ze waren me deze les ook aan het uitproberen, dat merkte ik echt. Kijken hoe het volgende week gaat, vast wel beter!
Ach, en vanochtend. Wat is die klas leuk! VWO5 is ontzettend muzikaal, gezellig en ze hebben respect voor elkaar, voor mij en voor Joost. Vandaag mochten ze verder werken aan hun vocale meerstemmige partij bij Aicha en ze gingen echt met kilometers vooruit. Ik vond het ontzettend leuk om te helpen! Bij een aantal groepjes ging de bridge niet goed, omdat ze geen houvast hadden om de begeleiding goed te zingen. Ik heb uiteindelijk de akkoorden van het stuk gepakt en de lijnen van de onderste stem, middelste en de bovenste stem daarop gebaseerd. Het klonk echt goed! Ik merkte echt dat ze er plezier in hadden en dat gaf mij ook een voldaan gevoel. Bij de eindpresentaties klonk het ook veel beter dan vorige week! Ik zie er echt naar uit om volgende week weer met ze aan de slag te gaan!
Een wisselvallige week dus. Druk, maar ook rustig, gezellig, maar ook chaotisch. Even een paar aandachtspunten voor mezelf:
- Ik let op mijn houding voor de klas. Ik wil rust uitstralen, precies weten wat ik ga doen, hoe ik dat ga doen en op welke volgorde ik dit ga doen, en ik wil de leerlingen de motivatie en het vertrouwen geven om dingen te spelen en te zingen.
- Ik haak in op een antwoord van een leerling en laat het niet zomaar aan me voorbij gaan. Ik wil weten waarom iemand dit antwoord geeft, waarom diegene dit denkt. Op die manier toon ik interesse en geef de leerling het gevoel dat ik echt aandacht voor hem of haar heb.
- Ik wil rust nemen in mijn manier van lesgeven, maar niet de vaart verliezen. Ik moet niet te lang bezig zijn met corrigeren, maar direct actie ondernemen als het uit de hand dreigt te lopen. De leerlingen die veel praten uit elkaar zetten, op een rechtvaardige manier 'streng' zijn (gewoon even de aandacht weer naar mij en niet naar de klas) en een plan B hebben. Hier ga ik goed over nadenken!
Fijn om weer even te spuien. Geeft me een helder beeld van de week! =)
See you next week!
Esther
vrijdag 4 november 2011
maandag 31 oktober 2011
Stage, Stage, my my my.
Voordat ik aan deze stage begon op het Cals College in Nieuwegein, duurde het even voor ik een stageschool had gevonden. Ik had mezelf op de lijst bij de Passie neergezet, maar na wat mailcontact werd duidelijk dat ik daar niet terecht kon. En bij de school erna ook niet. En de school erna ook niet...
Ik zat met mijn handen in het haar, totdat ik Erzsi had gesproken. Ze zei dat er op het Cals nog niemand zit en dat ik daar eens heen moest mailen. Zo gezegd, zo gedaan: ik had een stageplek!
Dus daar zit ik dan, vier dagen in de week en 9 heerlijke klassen. Het zouden er eerst 12 zijn, maar daar heb ik voorlopig even van afgezien. Joost Overmars en Sandra van Kalken zijn mijn mentoren, ik heb twee loeizware sleutels van de lokalen en het 'hok' (waar leerlingen hun instrumenten kunnen leggen), ze hebben sterrenmuntthee, een fijne docentenkamer, veel instrumenten en vooral heel veel cultuuronderwijs. Op donderdagmiddag bijvoorbeeld: alle leerlingen van de tweede tot en met de zesde klas die graag wat meer met muziek willen doen, kunnen deelnemen aan het musicalorkest. Aan het eind van het schooljaar voeren ze de musical 'Moulin Rouge' op en daar zijn ze al druk voor aan het repeteren. En ik moet zeggen: het klinkt nu al fantastisch!
Ook hebben ze één keer per jaar een cultuurweek, waarin het vak CKV centraal staat. Heel toevallig heb ik afgelopen dinsdag meegelopen en heb ik allerlei verschillende kanten van CKV1 gezien. Aan het eind van de dag mocht ik mee naar de voorstelling van 'Op Sterk Water', iets wat mij en Rosanne weer heeft geïnspireerd bij onze CKV-eindopdracht van Hoofdvak. Het was leuk!
En toen kreeg ik vannacht een nachtmerrie.
Ik stond voor een heel grote klas, ongeveer 50 leerlingen, en we zaten in een balzaal. Links van mij speelde een leerlingenband ontzettend harde muziek, de hele klas voor mijn neus was aan het kletsen, rechts van mij waren 4 meiden keihard aan het huilen omdat ze niet konden zingen en Joost speelde met wat jongens en meiden 'Mario' op de Nintento DS (dat melodietje hangt ook al de hele dag in mijn hoofd!). En ik kreeg het maar niet stil. Het bleef maar herrie. Was dit het dan? Mijn toekomst als docente? Ik zal de klas nooit stil krijgen? AAAH!
Maar goed, gelukkig werd ik wakker en realiseerde ik me dat het helemaal niet zo is. Ik heb afgelopen donderdag meegelopen met Joost in Havo 3, een schattige klas met 7 meiden en voor de rest alleen maar jongens, met daarin een Glenn, een Joseph en een Remco. Kortom: jongens die denken dat het uurtje muziek voor de lol is en vooral van schreeuwen houden in plaats van zingen, meiden die altijd hun woordje klaar hebbben en ontzettend populair zijn bij de jongens en een klas die vrij moeilijk stil te krijgen is, maar die stilte is niet onmogelijk. Want muzikaal zijn de meesten wel.
Afgelopen vrijdag gaf ik voor het eerst alleen les in VWO5. Kleine klas, 19 leerlingen, en allemaal ontzettend gemotiveerd. Ik heb mezelf even voorgesteld (ik kreeg van Joost de vraag of ik getrouwd was en kinderen had), met de leerlingen 'Aisha' van Outlandish gezongen en ze daarna aan het werk gezet. Het was de bedoeling dat ze van het intro en het couplet een meerstemmig vocaal stuk zouden maken in groepjes van 5. Natuurlijk zit er altijd één meisje bij wat er helemaal niet van houdt om zoiets te doen, omdat ze het liedje én stom vindt én het veel te vroeg vindt om te zingen. En natuurlijk heeft ze een geweldige stem.
Dat zette me wel aan het denken: zo'n leerlinge in je klas is natuurlijk hartstikke leuk, omdat ze zo muzikaal is. Maar wat doe je ermee als ze niet meedoet? Dat vond ik echt lastig om snel te bedenken. Uiteindelijk heb ik haar de leiding gegeven in het groepje en liet haar zorgen voor een goede samenwerking en de juiste tonen. Het klonk uiteindelijk supergoed en ze waren verder gekomen dan de andere groepjes! Na afloop ben ik naar haar toe gegaan en heb gezegd dat ik het fijn vond dat ze zo goed haar best heeft gedaan en dat ze echt wel wat meer van zichzelf mag laten horen, omdat ze geweldig kan zingen. En toen zag ik voor het eerst een glimlach op haar gezicht! Ik kreeg van de rest van de klas de complimenten dat ik goed kan zingen, zelfverzekerd voor de klas sta en weet wat ik wil. Ik mag wel wat harder piano spelen. Haha, dat zeggen ze tegen mij, ik speel altijd veel te hard volgens iedereen die mij hoort! =)
Ik heb dit de afgelopen week al supervaak gezegd tegen iedereen die ik sprak over mijn stage, maar waarom heb ik nog nooit eerder lesgegeven aan de bovenbouw van het VO? Het bevalt me zo ontzettend goed! Het helpt daarbij ook dat het Cals een hele gezellige school is en Joost en Sandra zulke fijne mentoren. Ik voelde me er direct thuis. Het geeft zo'n enorme kick om leerlingen te helpen met kleine dingetjes, zoals het goed zingen en spelen van ritmes, de juiste toon ergens vandaan kunnen halen en ze te leren goed naar elkaar te luisteren als ze muziek aan het maken zijn. Ik leer er zelf ook heel veel van!
Kortom: een heerlijke week! Ik merk dat het voor mij goed is om op een rijtje te zetten wat ik allemaal heb gedaan, zodat ik weer fris aan een nieuwe week kan beginnen. Ik blijf dit echt doen!
En nou maar kijken wat de nieuwe week brengt...
Ik zat met mijn handen in het haar, totdat ik Erzsi had gesproken. Ze zei dat er op het Cals nog niemand zit en dat ik daar eens heen moest mailen. Zo gezegd, zo gedaan: ik had een stageplek!
Dus daar zit ik dan, vier dagen in de week en 9 heerlijke klassen. Het zouden er eerst 12 zijn, maar daar heb ik voorlopig even van afgezien. Joost Overmars en Sandra van Kalken zijn mijn mentoren, ik heb twee loeizware sleutels van de lokalen en het 'hok' (waar leerlingen hun instrumenten kunnen leggen), ze hebben sterrenmuntthee, een fijne docentenkamer, veel instrumenten en vooral heel veel cultuuronderwijs. Op donderdagmiddag bijvoorbeeld: alle leerlingen van de tweede tot en met de zesde klas die graag wat meer met muziek willen doen, kunnen deelnemen aan het musicalorkest. Aan het eind van het schooljaar voeren ze de musical 'Moulin Rouge' op en daar zijn ze al druk voor aan het repeteren. En ik moet zeggen: het klinkt nu al fantastisch!
Ook hebben ze één keer per jaar een cultuurweek, waarin het vak CKV centraal staat. Heel toevallig heb ik afgelopen dinsdag meegelopen en heb ik allerlei verschillende kanten van CKV1 gezien. Aan het eind van de dag mocht ik mee naar de voorstelling van 'Op Sterk Water', iets wat mij en Rosanne weer heeft geïnspireerd bij onze CKV-eindopdracht van Hoofdvak. Het was leuk!
En toen kreeg ik vannacht een nachtmerrie.
Ik stond voor een heel grote klas, ongeveer 50 leerlingen, en we zaten in een balzaal. Links van mij speelde een leerlingenband ontzettend harde muziek, de hele klas voor mijn neus was aan het kletsen, rechts van mij waren 4 meiden keihard aan het huilen omdat ze niet konden zingen en Joost speelde met wat jongens en meiden 'Mario' op de Nintento DS (dat melodietje hangt ook al de hele dag in mijn hoofd!). En ik kreeg het maar niet stil. Het bleef maar herrie. Was dit het dan? Mijn toekomst als docente? Ik zal de klas nooit stil krijgen? AAAH!
Maar goed, gelukkig werd ik wakker en realiseerde ik me dat het helemaal niet zo is. Ik heb afgelopen donderdag meegelopen met Joost in Havo 3, een schattige klas met 7 meiden en voor de rest alleen maar jongens, met daarin een Glenn, een Joseph en een Remco. Kortom: jongens die denken dat het uurtje muziek voor de lol is en vooral van schreeuwen houden in plaats van zingen, meiden die altijd hun woordje klaar hebbben en ontzettend populair zijn bij de jongens en een klas die vrij moeilijk stil te krijgen is, maar die stilte is niet onmogelijk. Want muzikaal zijn de meesten wel.
Afgelopen vrijdag gaf ik voor het eerst alleen les in VWO5. Kleine klas, 19 leerlingen, en allemaal ontzettend gemotiveerd. Ik heb mezelf even voorgesteld (ik kreeg van Joost de vraag of ik getrouwd was en kinderen had), met de leerlingen 'Aisha' van Outlandish gezongen en ze daarna aan het werk gezet. Het was de bedoeling dat ze van het intro en het couplet een meerstemmig vocaal stuk zouden maken in groepjes van 5. Natuurlijk zit er altijd één meisje bij wat er helemaal niet van houdt om zoiets te doen, omdat ze het liedje én stom vindt én het veel te vroeg vindt om te zingen. En natuurlijk heeft ze een geweldige stem.
Dat zette me wel aan het denken: zo'n leerlinge in je klas is natuurlijk hartstikke leuk, omdat ze zo muzikaal is. Maar wat doe je ermee als ze niet meedoet? Dat vond ik echt lastig om snel te bedenken. Uiteindelijk heb ik haar de leiding gegeven in het groepje en liet haar zorgen voor een goede samenwerking en de juiste tonen. Het klonk uiteindelijk supergoed en ze waren verder gekomen dan de andere groepjes! Na afloop ben ik naar haar toe gegaan en heb gezegd dat ik het fijn vond dat ze zo goed haar best heeft gedaan en dat ze echt wel wat meer van zichzelf mag laten horen, omdat ze geweldig kan zingen. En toen zag ik voor het eerst een glimlach op haar gezicht! Ik kreeg van de rest van de klas de complimenten dat ik goed kan zingen, zelfverzekerd voor de klas sta en weet wat ik wil. Ik mag wel wat harder piano spelen. Haha, dat zeggen ze tegen mij, ik speel altijd veel te hard volgens iedereen die mij hoort! =)
Ik heb dit de afgelopen week al supervaak gezegd tegen iedereen die ik sprak over mijn stage, maar waarom heb ik nog nooit eerder lesgegeven aan de bovenbouw van het VO? Het bevalt me zo ontzettend goed! Het helpt daarbij ook dat het Cals een hele gezellige school is en Joost en Sandra zulke fijne mentoren. Ik voelde me er direct thuis. Het geeft zo'n enorme kick om leerlingen te helpen met kleine dingetjes, zoals het goed zingen en spelen van ritmes, de juiste toon ergens vandaan kunnen halen en ze te leren goed naar elkaar te luisteren als ze muziek aan het maken zijn. Ik leer er zelf ook heel veel van!
Kortom: een heerlijke week! Ik merk dat het voor mij goed is om op een rijtje te zetten wat ik allemaal heb gedaan, zodat ik weer fris aan een nieuwe week kan beginnen. Ik blijf dit echt doen!
En nou maar kijken wat de nieuwe week brengt...
dinsdag 27 september 2011
Vision on my life.
Hmm. Daar zit je dan. Nou ja, lig.
Ten eerste zit het me al niet heel erg mee dat ik m'n stage op de Passie niet heb kunnen regelen, ten tweede ga ik voor de 3e keer in anderhalf jaar tijd door m'n rug en ten derde moet m'n verstandskies eruit en blijkt 'ie een ontsteking te hebben.
Ach. M'n PTA is gemaakt en daar ben ik echt blij mee!
Terugkijkend naar mijn visiefilmpje en nadenkend over mijn PTA kom ik tot de conclusie dat ik de theorie toch een stuk belangrijk vind dan de praktijk. Gek, want ik had altijd gedacht dat ik het spelen en zingen leuker zou vinden dan het droge leren van theorie. Toch vind ik het leren van de theorie erg leuk, zeker nu ik een superleuke les heb gemaakt over 'Klankkleur' voor Contrapunt. Met een heleboel luisterfragmenten en plaatjes in een Powerpoint kom je een heel eind!
In mijn PTA is ook te zien dat de theorie over de verschillende stijlkenmerken mij ook aanspreekt. Dit komt vooral omdat ik zelf ontzettend slecht ben in Klassieke Muziekgeschiedenis en ik wil heel graag dat de leerlingen niet hetzelfde lot ondergaan als ik: voor beide toetsen in het eerste leerjaar had ik 3 keer een 5.4. Ik ben nu al aan het nadenken over een leuke manier van deze theorie aanleren, want ik heb niet zo'n zin om de lessen als hoorcolleges op te gaan dreunen.
Baaah, wat ben ik lekker aan het brainstormen. Deze blog is toch wel erg goed om je ei kwijt te kunnen.
Praktijk ontbreekt trouwens niet hoor. Vooral de solfègeonderdelen vind ik leuk om te doen, zoals van blad zingen en ritmes tikken. Ik ben er zelf goed in, misschien dat ik het daarom ook graag wil leren aan de kids.
En dan het eindexamenconcert. Wat lijkt me dat leuk om te doen met m'n klas! Met z'n allen lekker brainstormen over welke nummers nou echt cool zijn om te laten horen aan de andere 'muziekguppen' op school en aan de trotse ouders. Jammer dat de stage niet zolang doorloopt, maar goed, ik heb altijd mijn toekomst nog.
Pfoe, over toekomst gesproken: ik word toch best wel een beetje zenuwachtig voor m'n nieuwe stage. Je wordt tijdens de hoofdvaklessen helemaal klaargestoomd voor de bovenbouw van de middelbare school, en toch ben ik heel bang dat het niet goed komt. Gewoon omdat het zoiets nieuws is en ik stiekem een beetje gewend raakte aan die lieve kindjes in groep 4.
En nog een keertje kijk ik mijn PTA door. Het dringt tot me door dat het eigenlijk best wel heel erg leuk kan worden. Ja, ik ga er gewoon voor!
=)
Ten eerste zit het me al niet heel erg mee dat ik m'n stage op de Passie niet heb kunnen regelen, ten tweede ga ik voor de 3e keer in anderhalf jaar tijd door m'n rug en ten derde moet m'n verstandskies eruit en blijkt 'ie een ontsteking te hebben.
Ach. M'n PTA is gemaakt en daar ben ik echt blij mee!
Terugkijkend naar mijn visiefilmpje en nadenkend over mijn PTA kom ik tot de conclusie dat ik de theorie toch een stuk belangrijk vind dan de praktijk. Gek, want ik had altijd gedacht dat ik het spelen en zingen leuker zou vinden dan het droge leren van theorie. Toch vind ik het leren van de theorie erg leuk, zeker nu ik een superleuke les heb gemaakt over 'Klankkleur' voor Contrapunt. Met een heleboel luisterfragmenten en plaatjes in een Powerpoint kom je een heel eind!
In mijn PTA is ook te zien dat de theorie over de verschillende stijlkenmerken mij ook aanspreekt. Dit komt vooral omdat ik zelf ontzettend slecht ben in Klassieke Muziekgeschiedenis en ik wil heel graag dat de leerlingen niet hetzelfde lot ondergaan als ik: voor beide toetsen in het eerste leerjaar had ik 3 keer een 5.4. Ik ben nu al aan het nadenken over een leuke manier van deze theorie aanleren, want ik heb niet zo'n zin om de lessen als hoorcolleges op te gaan dreunen.
Baaah, wat ben ik lekker aan het brainstormen. Deze blog is toch wel erg goed om je ei kwijt te kunnen.
Praktijk ontbreekt trouwens niet hoor. Vooral de solfègeonderdelen vind ik leuk om te doen, zoals van blad zingen en ritmes tikken. Ik ben er zelf goed in, misschien dat ik het daarom ook graag wil leren aan de kids.
En dan het eindexamenconcert. Wat lijkt me dat leuk om te doen met m'n klas! Met z'n allen lekker brainstormen over welke nummers nou echt cool zijn om te laten horen aan de andere 'muziekguppen' op school en aan de trotse ouders. Jammer dat de stage niet zolang doorloopt, maar goed, ik heb altijd mijn toekomst nog.
Pfoe, over toekomst gesproken: ik word toch best wel een beetje zenuwachtig voor m'n nieuwe stage. Je wordt tijdens de hoofdvaklessen helemaal klaargestoomd voor de bovenbouw van de middelbare school, en toch ben ik heel bang dat het niet goed komt. Gewoon omdat het zoiets nieuws is en ik stiekem een beetje gewend raakte aan die lieve kindjes in groep 4.
En nog een keertje kijk ik mijn PTA door. Het dringt tot me door dat het eigenlijk best wel heel erg leuk kan worden. Ja, ik ga er gewoon voor!
=)
maandag 12 september 2011
Mijn visie op muziekonderwijs
Top, nieuw seizoen stage lopen. Dit halfjaar ga ik naar de Passie in Utrecht, waar ik muziekles ga geven in de bovenbouw en misschien ook de onderbouw. Wordt leuk!
En dan ook maar gelijk m'n eerste HDM-5-opdracht op de site zetten.
Hieronder zie je een filmpje waarin ik mijn visie op het muziekonderwijs vertel.
Veel plezier!
En dan ook maar gelijk m'n eerste HDM-5-opdracht op de site zetten.
Hieronder zie je een filmpje waarin ik mijn visie op het muziekonderwijs vertel.
Veel plezier!
maandag 31 mei 2010
Column
‘Muzieklessen zorgen voor agressie bij leerlingen’
Stel je eens voor: je staat als eenzame muziekdocent voor een klas met 30 leerlingen, die allemaal even druk en even praatgraag zijn. Links van je zitten 3 jongens op gitaren te rammen, achterin het lokaal gooien meisjes en jongens over met stokjes van een klokkenspel en rechts zit een jochie van ongeveer 12 jaar als een bezetene op het drumstel te spelen. Je loopt een beetje heen en weer, maar zodra je één groepje stil hebt gekregen, begint het andere weer. Gefrustreerd sta je met je handen in het haar voor het schoolbord. De gedachte ‘wat doe ik in hemelsnaam toch verkeerd?’ racet door je hoofd. Op een moment is het gewoon genoeg en schreeuw je boos dat het nu onmiddellijk stil moet zijn. Negenentwintig hoofden kijken je onschuldig, maar toch schuldbewust aan. Behalve dan dat ene jochie met de drumstokjes in z’n handen. Hij maakt nog even vrolijk z’n stukje af en grijnst dan heel braaf naar je. Op zo’n moment kun je wel door de grond zakken van ellende. Is het nou echt zo dat leerlingen je rauw lusten, of lijkt dat maar zo?
Het vak Muziek staat bij de meeste leerlingen bekend als het ‘pretuurtje’ van de dag, waar gekletst, gezongen, gespeeld en aangeklooid mag worden. Het is dan ook erg moeilijk de leerlingen in zo’n grote groep met z’n allen tegelijk te laten musiceren. Voorin doet iedereen misschien nog mee, maar achterin zitten leerlingen maar een beetje te rammen op hun instrumenten. Door deze ‘onee, we moeten luisteren maar we willen niet’-instelling worden leerlingen dan ook vaak erg druk van de les. Maar of ze nou meteen als agressief bestempeld mogen worden? Dat denk ik niet. Het is natuurlijk logisch dat leerlingen druk worden, want muziek is leuk, en hip, en cool. Onder agressie versta ik geweld, boosheid, schreeuwen en ruzie maken. Dit is bij de muziekles zeker niet het geval.
De meeste leerlingen vinden het heerlijk om gewoon even hun energie kwijt te kunnen in iets wat ze eigenlijk heel erg aanspreekt. Door de drukte lijkt het vaak alsof leerlingen het vak zelf helemaal niet leuk vinden, maar stiekem genieten ze van het luisteren en spelen. En, het is natuurlijk geweldig als je die dingen mag doet met een hele groep leeftijdsgenoten die allemaal net zo wild zijn als jij!
Ik denk dus niet dat muzieklessen voor agressie zorgen bij leerlingen. Juist omdat het zo’n ontspannen sfeer is, voelen leerlingen zich op hun gemak en doen ze misschien wat drukker dan ze normaal zijn. En dit hoort ook gewoon, want een stille muziekles is het raarste wat er bestaat.
Bronnen:
-'Muziek helpt tegen agressie' - Anke Michiels, Het Laatste Nieuws - Vrijdag 30 November 2007
http://www.piens.be/downloads/agressie.pdf
-'U houdt het toch niet tegen' - Job ter Steege, M&O - 2000
Stel je eens voor: je staat als eenzame muziekdocent voor een klas met 30 leerlingen, die allemaal even druk en even praatgraag zijn. Links van je zitten 3 jongens op gitaren te rammen, achterin het lokaal gooien meisjes en jongens over met stokjes van een klokkenspel en rechts zit een jochie van ongeveer 12 jaar als een bezetene op het drumstel te spelen. Je loopt een beetje heen en weer, maar zodra je één groepje stil hebt gekregen, begint het andere weer. Gefrustreerd sta je met je handen in het haar voor het schoolbord. De gedachte ‘wat doe ik in hemelsnaam toch verkeerd?’ racet door je hoofd. Op een moment is het gewoon genoeg en schreeuw je boos dat het nu onmiddellijk stil moet zijn. Negenentwintig hoofden kijken je onschuldig, maar toch schuldbewust aan. Behalve dan dat ene jochie met de drumstokjes in z’n handen. Hij maakt nog even vrolijk z’n stukje af en grijnst dan heel braaf naar je. Op zo’n moment kun je wel door de grond zakken van ellende. Is het nou echt zo dat leerlingen je rauw lusten, of lijkt dat maar zo?
Het vak Muziek staat bij de meeste leerlingen bekend als het ‘pretuurtje’ van de dag, waar gekletst, gezongen, gespeeld en aangeklooid mag worden. Het is dan ook erg moeilijk de leerlingen in zo’n grote groep met z’n allen tegelijk te laten musiceren. Voorin doet iedereen misschien nog mee, maar achterin zitten leerlingen maar een beetje te rammen op hun instrumenten. Door deze ‘onee, we moeten luisteren maar we willen niet’-instelling worden leerlingen dan ook vaak erg druk van de les. Maar of ze nou meteen als agressief bestempeld mogen worden? Dat denk ik niet. Het is natuurlijk logisch dat leerlingen druk worden, want muziek is leuk, en hip, en cool. Onder agressie versta ik geweld, boosheid, schreeuwen en ruzie maken. Dit is bij de muziekles zeker niet het geval.
De meeste leerlingen vinden het heerlijk om gewoon even hun energie kwijt te kunnen in iets wat ze eigenlijk heel erg aanspreekt. Door de drukte lijkt het vaak alsof leerlingen het vak zelf helemaal niet leuk vinden, maar stiekem genieten ze van het luisteren en spelen. En, het is natuurlijk geweldig als je die dingen mag doet met een hele groep leeftijdsgenoten die allemaal net zo wild zijn als jij!
Ik denk dus niet dat muzieklessen voor agressie zorgen bij leerlingen. Juist omdat het zo’n ontspannen sfeer is, voelen leerlingen zich op hun gemak en doen ze misschien wat drukker dan ze normaal zijn. En dit hoort ook gewoon, want een stille muziekles is het raarste wat er bestaat.
Bronnen:
-'Muziek helpt tegen agressie' - Anke Michiels, Het Laatste Nieuws - Vrijdag 30 November 2007
http://www.piens.be/downloads/agressie.pdf
-'U houdt het toch niet tegen' - Job ter Steege, M&O - 2000
vrijdag 28 mei 2010
Essay
K3: Vrolijk zingende meisjes met paardenstaartjes, of de kern voor geweldig muziekonderwijs?
Kennis, kunde en kick. Dé belangrijkste aspecten van het muziekonderwijs van tegenwoordig. In een ideale muziekles komen ze alledrie aan bod. Leerlingen weten een hoop van muziek af en leren ook steeds meer bij, ze maken muziek en krijgen er een kick van. Geweldig toch?
Maar vroeger was het beter!?
Muziekonderwijs is ongeveer net zo oud als de muziek zelf. Vroeger was het al zo dat muziek mondeling of schriftelijk werd overgedragen, dit gebeurt nog steeds bij primitieve volkeren. In de middeleeuwen lag muziekonderwijs voornamelijk in de handen van kloosters en kerken. Later was het heel normaal dat rijke ouders beroepsmuzikanten betaalden om hun kinderen les te geven. Muziekonderwijs was dus vooral weggelegd voor kinderen met rijke ouders.
In de jaren ´30 wordt door muziekpedagoog Willem Gehrels de volksmuziekschool opgericht, met de gedachte: ´muziekonderwijs moet voor ieder kind toegankelijk zijn´. Zijn doel was kinderen van minder vermogende ouders de gelegenheid te bieden muziekles te volgen. Hij deed baanbrekend werk op gebied van de muzikale vorming van kinderen. Zijn Methode Gehrels was één van de eerste complete didactische zangmethodes voor het onderwijs, uitgaand van zingen van volksliederen en strevend naar een algemeen muzikale vorming van het kind.
Echte muzieklessen komen pas na de Tweede Wereldoorlog. Op de basisschool begint het met een muziekuurtje in de kleuterklassen, en later worden muziekscholen steeds toegankelijker.
In 1971 dient zich een nieuwe reeks muziekonderwijskundige vernieuwingen aan. Muziek wordt een eindexamenvak, er wordt gebruik gemaakt van grafische notaties, de popmuziek wordt steeds meer gewaardeerd, muziek wordt een maatschappelijk verschijnsel en muziek wordt een vorm van expressie. De Gouden Eeuw voor de muziek dus!
In het voortgezet onderwijs wekte muziek steeds minder zorgen op bij de schoolleiding, in het basisonderwijs was de situatie helaas nog niet opgeklaard. Te weinig geld, een politiek die het nog niet eens was over de noodzaak van muziekles in het basisonderwijs en te weinig beschikbare middelen. De vicieuze cirkel bleef nog even doorgaan.
Vanaf de jaren ’80 waren er weer nieuwe, opwindende ontwikkelingen. Minister Deetman zorgt er met enorme bezuinigingen voor dat alle leuke dingen de jaren ’70 om zeep worden geholpen. De studie ‘Schoolmuziek’ wordt steeds meer uitgekleed. Daar gaat de kennis over muziek. Zo wordt het toch nooit kunde en kick?
Hoe is het dan nu?
Tegenwoordig gaat het beter met het Nederlandse muziekonderwijs. Muziek is steeds vaker een eindexamenvak, de meeste leerlingen krijgen al muziekles in de eerste klassen van de basisschool en de opleiding tot muziekdocent wordt een steeds vaker gekozen studie. Muziek is in het middelbaar onderwijs zelfs een verplicht deel van de basisvorming geworden. Toch lukt het sommige scholen niet om muziekles te geven wegens financiële tekortkomingen, maar dit wordt weer gecompenseerd door de vele muziekscholen. Het niveau van de kennis en kunde op muzikaal gebied is dus nog niet optimaal. Maar, er wordt aan gewerkt.
Groei. Wanneer wordt de economie nou eindelijk eens volwassen?
Nu u deze historische schets van het Nederlandse muziekonderwijs heeft gelezen, valt u misschien op dat de problemen in het muziekonderwijs vaak liggen aan bezuinigingen en de economie. Vaak hebben scholen te weinig geld om goede muzieklessen mogelijk te maken. Jammer, vind ik persoonlijk. ‘Want muziek is belangrijk voor de persoonlijkheidsontwikkeling’, zegt professor Hintz, ‘general manager’ van de YAMAHA Muziekschool in Zwolle. ‘Muziek kan veel sociale problemen oplossen of tenminste verzachten. In klassen waar regelmatig muziekonderwijs wordt gegeven zijn er vaak weinig leerlingen die uit de boot vallen en zijn de leerlingen over het algemeen evenwichtiger, toleranter en voorzichtiger in de omgang met anderen. En juist deze eigenschappen kan de huidige maatschappij goed gebruiken.’, aldus professor Hintz.
Dus waarom zou de politiek zo’n probleem maken van alle economische zaken rondom muziekonderwijs? Natuurlijk, soms kan het niet anders, maar wat mij vooral ook stoort, is het feit dat problemen niet opgelost worden. Soms is er eindelijk een oplossing, maar die valt na een tijdje alweer in het water. Dit is ook zo met onderwijs in het algemeen. Elke keer moeten er weer bezuinigingen komen, omdat de overheid z’n eigen schulden anders niet kan betalen. Dit is vreemd, want onderwijs is zo belangrijk. Misschien zit de volgende generatie topadvocaten en geweldige doctoren nu wel op de basisschool, maar is er later geen geld voor hen om naar een goede school te gaan.
Wat mij betreft mag de politiek geen bezuinigingen meer doen op het onderwijssysteem, omdat deze ernstige gevolgen kunnen hebben voor het niveau van het onderwijs: de kennis en de kunde gaat hierdoor omlaag.
Dit is een mooie dag om knopen door te hakken
Kick, hoort dat bij muziekonderwijs? Is het niet veel belangrijker om dingen te leren en te kunnen, dan dat je er voldoening van krijgt? Wat mij betreft is de kick het belangrijkste doel van een muziekles.
Net heeft u gelezen dat het in het Nederlandse muziekonderwijs van vroeger vooral draaide om de kennis en de kunde, men leek de kick toen nog niet belangrijk te vinden. Hoeveel men wist van muziek en wat ze ermee konden was veel meer aan de orde. Het deed er niet toe of het leuk was. Misschien is dit ook één van de redenen waarom muziekonderwijs niet de grootste prioriteit op scholen was. Persoonlijk denk ik dat muziek zo vaak werd gezien als ‘een onbelangrijke hobby’ of ‘iets voor mensen die niks beters te doen hebben’.
Waarom is ‘kick’ voor mij dan zo belangrijk? Zie het als een vicieuze cirkel. Kennis wordt omgezet in kunde en hiervan krijg je een kick. Door die kick wil je meer leren en doen, en als dit weer lukt, krijg je weer een kick. Zo is de cirkel weer rond.
En/en: Het kan WEL
K3, kennis, kunde, kick. Ze staan los van elkaar, maar ze verbinden elkaar ook. Voor mij is de volgorde kennis-kunde-kick.
Een grote fout die vaak wordt gemaakt door muziekdocenten, is het overschatten van de kennis die leerlingen over muziek hebben. Leerlingen weten soms niet wat ze nou precies aan het doen zijn. Erg jammer, want ze kunnen zoveel leren van de muzieklessen. Maar als ze eenmaal de goede kennis beheersen, kunnen ze dit omzetten in kunde. Door muziek te maken kunnen de leerlingen kijken of ze de informatie hebben begrepen. De docent blijft nog steeds coach en helpt waar nodig. Als de leerlingen uiteindelijk snappen waar ze mee bezig zijn en het ook lukt, komen we aan bij punt drie op de lijst: de kick. De voldoening die je krijgt van muziek maken en begrijpen wat je doet. Briljante vondst, K3!
Leve het hiernumaals
De kern van muziekonderwijs: jezelf zijn, laten zien wat je in huis hebt en nog meer kennis vergaren om dit later weer te kunnen omzetten in kunde. Muziekonderwijs moet beter worden, het is zo jammer als je zoiets moois bij de leerlingen weghaalt.
Wat ik als muziekdocent in wording heb gemerkt bij mijn stage op de middelbare school, is dat de leerlingen zo blij worden van muziek. Zo graag willen laten zien wat ze kunnen en hebben geleerd. Zoveel meer waardering krijgen voor verschillende muziekstijlen. En nog het belangrijkste van muziekonderwijs: het is uniek. Bij geen enkel ander vak kun je jezelf en je emoties zo goed uiten.
En dat maakt het zo geweldig.
Bronnenlijst:
Internet:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Muziekonderwijs
http://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Gehrels
http://www.yamahamuziekschoolzwolle.nl/index.php?page=wonderlandmuziek
Artikel uit de reader:
‘COOL’- Job ter Steege
Aantal woorden: 1206
Kennis, kunde en kick. Dé belangrijkste aspecten van het muziekonderwijs van tegenwoordig. In een ideale muziekles komen ze alledrie aan bod. Leerlingen weten een hoop van muziek af en leren ook steeds meer bij, ze maken muziek en krijgen er een kick van. Geweldig toch?
Maar vroeger was het beter!?
Muziekonderwijs is ongeveer net zo oud als de muziek zelf. Vroeger was het al zo dat muziek mondeling of schriftelijk werd overgedragen, dit gebeurt nog steeds bij primitieve volkeren. In de middeleeuwen lag muziekonderwijs voornamelijk in de handen van kloosters en kerken. Later was het heel normaal dat rijke ouders beroepsmuzikanten betaalden om hun kinderen les te geven. Muziekonderwijs was dus vooral weggelegd voor kinderen met rijke ouders.
In de jaren ´30 wordt door muziekpedagoog Willem Gehrels de volksmuziekschool opgericht, met de gedachte: ´muziekonderwijs moet voor ieder kind toegankelijk zijn´. Zijn doel was kinderen van minder vermogende ouders de gelegenheid te bieden muziekles te volgen. Hij deed baanbrekend werk op gebied van de muzikale vorming van kinderen. Zijn Methode Gehrels was één van de eerste complete didactische zangmethodes voor het onderwijs, uitgaand van zingen van volksliederen en strevend naar een algemeen muzikale vorming van het kind.
Echte muzieklessen komen pas na de Tweede Wereldoorlog. Op de basisschool begint het met een muziekuurtje in de kleuterklassen, en later worden muziekscholen steeds toegankelijker.
In 1971 dient zich een nieuwe reeks muziekonderwijskundige vernieuwingen aan. Muziek wordt een eindexamenvak, er wordt gebruik gemaakt van grafische notaties, de popmuziek wordt steeds meer gewaardeerd, muziek wordt een maatschappelijk verschijnsel en muziek wordt een vorm van expressie. De Gouden Eeuw voor de muziek dus!
In het voortgezet onderwijs wekte muziek steeds minder zorgen op bij de schoolleiding, in het basisonderwijs was de situatie helaas nog niet opgeklaard. Te weinig geld, een politiek die het nog niet eens was over de noodzaak van muziekles in het basisonderwijs en te weinig beschikbare middelen. De vicieuze cirkel bleef nog even doorgaan.
Vanaf de jaren ’80 waren er weer nieuwe, opwindende ontwikkelingen. Minister Deetman zorgt er met enorme bezuinigingen voor dat alle leuke dingen de jaren ’70 om zeep worden geholpen. De studie ‘Schoolmuziek’ wordt steeds meer uitgekleed. Daar gaat de kennis over muziek. Zo wordt het toch nooit kunde en kick?
Hoe is het dan nu?
Tegenwoordig gaat het beter met het Nederlandse muziekonderwijs. Muziek is steeds vaker een eindexamenvak, de meeste leerlingen krijgen al muziekles in de eerste klassen van de basisschool en de opleiding tot muziekdocent wordt een steeds vaker gekozen studie. Muziek is in het middelbaar onderwijs zelfs een verplicht deel van de basisvorming geworden. Toch lukt het sommige scholen niet om muziekles te geven wegens financiële tekortkomingen, maar dit wordt weer gecompenseerd door de vele muziekscholen. Het niveau van de kennis en kunde op muzikaal gebied is dus nog niet optimaal. Maar, er wordt aan gewerkt.
Groei. Wanneer wordt de economie nou eindelijk eens volwassen?
Nu u deze historische schets van het Nederlandse muziekonderwijs heeft gelezen, valt u misschien op dat de problemen in het muziekonderwijs vaak liggen aan bezuinigingen en de economie. Vaak hebben scholen te weinig geld om goede muzieklessen mogelijk te maken. Jammer, vind ik persoonlijk. ‘Want muziek is belangrijk voor de persoonlijkheidsontwikkeling’, zegt professor Hintz, ‘general manager’ van de YAMAHA Muziekschool in Zwolle. ‘Muziek kan veel sociale problemen oplossen of tenminste verzachten. In klassen waar regelmatig muziekonderwijs wordt gegeven zijn er vaak weinig leerlingen die uit de boot vallen en zijn de leerlingen over het algemeen evenwichtiger, toleranter en voorzichtiger in de omgang met anderen. En juist deze eigenschappen kan de huidige maatschappij goed gebruiken.’, aldus professor Hintz.
Dus waarom zou de politiek zo’n probleem maken van alle economische zaken rondom muziekonderwijs? Natuurlijk, soms kan het niet anders, maar wat mij vooral ook stoort, is het feit dat problemen niet opgelost worden. Soms is er eindelijk een oplossing, maar die valt na een tijdje alweer in het water. Dit is ook zo met onderwijs in het algemeen. Elke keer moeten er weer bezuinigingen komen, omdat de overheid z’n eigen schulden anders niet kan betalen. Dit is vreemd, want onderwijs is zo belangrijk. Misschien zit de volgende generatie topadvocaten en geweldige doctoren nu wel op de basisschool, maar is er later geen geld voor hen om naar een goede school te gaan.
Wat mij betreft mag de politiek geen bezuinigingen meer doen op het onderwijssysteem, omdat deze ernstige gevolgen kunnen hebben voor het niveau van het onderwijs: de kennis en de kunde gaat hierdoor omlaag.
Dit is een mooie dag om knopen door te hakken
Kick, hoort dat bij muziekonderwijs? Is het niet veel belangrijker om dingen te leren en te kunnen, dan dat je er voldoening van krijgt? Wat mij betreft is de kick het belangrijkste doel van een muziekles.
Net heeft u gelezen dat het in het Nederlandse muziekonderwijs van vroeger vooral draaide om de kennis en de kunde, men leek de kick toen nog niet belangrijk te vinden. Hoeveel men wist van muziek en wat ze ermee konden was veel meer aan de orde. Het deed er niet toe of het leuk was. Misschien is dit ook één van de redenen waarom muziekonderwijs niet de grootste prioriteit op scholen was. Persoonlijk denk ik dat muziek zo vaak werd gezien als ‘een onbelangrijke hobby’ of ‘iets voor mensen die niks beters te doen hebben’.
Waarom is ‘kick’ voor mij dan zo belangrijk? Zie het als een vicieuze cirkel. Kennis wordt omgezet in kunde en hiervan krijg je een kick. Door die kick wil je meer leren en doen, en als dit weer lukt, krijg je weer een kick. Zo is de cirkel weer rond.
En/en: Het kan WEL
K3, kennis, kunde, kick. Ze staan los van elkaar, maar ze verbinden elkaar ook. Voor mij is de volgorde kennis-kunde-kick.
Een grote fout die vaak wordt gemaakt door muziekdocenten, is het overschatten van de kennis die leerlingen over muziek hebben. Leerlingen weten soms niet wat ze nou precies aan het doen zijn. Erg jammer, want ze kunnen zoveel leren van de muzieklessen. Maar als ze eenmaal de goede kennis beheersen, kunnen ze dit omzetten in kunde. Door muziek te maken kunnen de leerlingen kijken of ze de informatie hebben begrepen. De docent blijft nog steeds coach en helpt waar nodig. Als de leerlingen uiteindelijk snappen waar ze mee bezig zijn en het ook lukt, komen we aan bij punt drie op de lijst: de kick. De voldoening die je krijgt van muziek maken en begrijpen wat je doet. Briljante vondst, K3!
Leve het hiernumaals
De kern van muziekonderwijs: jezelf zijn, laten zien wat je in huis hebt en nog meer kennis vergaren om dit later weer te kunnen omzetten in kunde. Muziekonderwijs moet beter worden, het is zo jammer als je zoiets moois bij de leerlingen weghaalt.
Wat ik als muziekdocent in wording heb gemerkt bij mijn stage op de middelbare school, is dat de leerlingen zo blij worden van muziek. Zo graag willen laten zien wat ze kunnen en hebben geleerd. Zoveel meer waardering krijgen voor verschillende muziekstijlen. En nog het belangrijkste van muziekonderwijs: het is uniek. Bij geen enkel ander vak kun je jezelf en je emoties zo goed uiten.
En dat maakt het zo geweldig.
Bronnenlijst:
Internet:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Muziekonderwijs
http://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Gehrels
http://www.yamahamuziekschoolzwolle.nl/index.php?page=wonderlandmuziek
Artikel uit de reader:
‘COOL’- Job ter Steege
Aantal woorden: 1206
woensdag 28 april 2010
Lucky day!
Okee, okee, toch maar weer eens een blog schrijven. Na 3 maanden totaal geen inspiratie, tijd of zin te hebben gehad vertel ik over m'n stage op Het Nieuw Lyceum in Bilthoven. Inmiddels loop ik daar met Selini al 2 maanden stage en ik vermaak me er prima!
Vandaag was een heerlijke dag! Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik op zag tegen vandaag, omdat ik 'Lucky' van Jason Mraz en Colbie Caillat moest aanleren. Deze is op z'n zachtst gezegd niet heel makkelijk, dus ik was best gestresst.
Ik stond vanochtend om half 6 op, en om 10 over 7 zat ik in de trein richting Utrecht. Onderweg even Selini opgepikt op station Overvecht en samen reisden we gezellig verder naar Bilthoven.
Om kwart over 8 ging de bel en meteen stormde een hele kudde binnen, ook wel een brugklas Havo genoemd. Ze gingen zitten en bleven vervolgens nog even doorkwebbelen. Selini en ik geven deze klas samen les, omdat het, zoals misschien al duidelijk was, een hele drukke klas is. Ik begon met een luisteropdracht bij het nummer 'Lucky'. Normaal gesproken is deze klas heel moeilijk stil te krijgen, maar ik heb geleerd dat ik gewoon net zolang voor de klas moet staan tot het stil is. En ja hoor, na 2 minuten was het gewoon stil! Van Lennard, onze stagebegeleider, hadden we de tip gekregen om de klas gemengd neer te zetten, dus begon ik met wisselen van jongens en meisjes. Na veel gezanik en gezeur gingen ze eindelijk goed zitten en kon ik beginnen.
Na de luisteropdracht was het Selini's beurt om het lied aan te leren. Dit ging niet heel snel, omdat de leerlingen heel onrustig waren. Misschien kwam het doordat Selini opeens de les overnam, of omdat ze gemengd zaten, ik weet het niet. Het was moeilijk om ze stil te krijgen, maar toen het eindelijk gelukt was, was het liedje zo aangeleerd.
Nadat Selini het liedje had aangeleerd, was het mijn beurt om een opdracht te geven waar ze een cijfer voor krijgen. Ze moeten over 3 weken in de les hun eigen versie van het nummer 'Don't worry, be happy' laten horen. Er was alleen één probleem: ze werden niet stil, begonnen te lopen en hun liedmap weg te zetten. Ik heb toen echt streng moeten optreden, wat ik liever niet doe, omdat ik de sfeer goed wil houden. Gelukkig werkte het wel, ze begrepen de opdracht en zo was de les toch nog goed afgelopen. Kan iemand mij misschien een tip geven over het streng zijn? Ik begin het inmiddels aardig door te krijgen, maar is er ook een andere manier om de aandacht van de leerlingen bij mij te houden zonder boos te worden?
Het was inmiddels 9 uur, dat betekende dus dat het tijd was voor mijn klas! Ook dit is een brugklas, maar dan Gymnasium. Ze zijn gemotiveerd, pikken dingen snel op en zijn ook nog eens heel gezellig!
Ik begon met dezelfde luisteropdracht als die ik eerst had gedaan, en dat verliep gewoon goed. Daarna moest ik Lucky aanleren. Ik had het geluk dat mijn klas het nummer al vrij goed kende, dus het aanleren ging vrij makkelijk en snel. Er was alleen één probleem. In het lied zingen Jason en Colbie soms alleen een stuk, en het was de bedoeling dat de jongens Jason's deel, en de meisjes Colbie's deel zouden zingen. 'Maar mevrouw, we zijn sporters, geen zangers!', werd er al demonstratief geroepen door een jongen die Niels heet. Ik liet het toch even zo, maar kwam er al vrij snel achter dat het gewoon niet lekker liep. De klas werd een beetje onrustig, maar opeens hoor ik een stem naast me: 'Mevrouw, mogen de meisjes anders met ons meezingen?' Dat leek me een prima idee, dus probeerde ik dat. Het klonk direct een stuk beter! Dat merkte Niels ook: 'Juf, u bent geweldig!' Leuk hè, leerlingen? =)
Vandaag was een heerlijke dag! Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik op zag tegen vandaag, omdat ik 'Lucky' van Jason Mraz en Colbie Caillat moest aanleren. Deze is op z'n zachtst gezegd niet heel makkelijk, dus ik was best gestresst.
Ik stond vanochtend om half 6 op, en om 10 over 7 zat ik in de trein richting Utrecht. Onderweg even Selini opgepikt op station Overvecht en samen reisden we gezellig verder naar Bilthoven.
Om kwart over 8 ging de bel en meteen stormde een hele kudde binnen, ook wel een brugklas Havo genoemd. Ze gingen zitten en bleven vervolgens nog even doorkwebbelen. Selini en ik geven deze klas samen les, omdat het, zoals misschien al duidelijk was, een hele drukke klas is. Ik begon met een luisteropdracht bij het nummer 'Lucky'. Normaal gesproken is deze klas heel moeilijk stil te krijgen, maar ik heb geleerd dat ik gewoon net zolang voor de klas moet staan tot het stil is. En ja hoor, na 2 minuten was het gewoon stil! Van Lennard, onze stagebegeleider, hadden we de tip gekregen om de klas gemengd neer te zetten, dus begon ik met wisselen van jongens en meisjes. Na veel gezanik en gezeur gingen ze eindelijk goed zitten en kon ik beginnen.
Na de luisteropdracht was het Selini's beurt om het lied aan te leren. Dit ging niet heel snel, omdat de leerlingen heel onrustig waren. Misschien kwam het doordat Selini opeens de les overnam, of omdat ze gemengd zaten, ik weet het niet. Het was moeilijk om ze stil te krijgen, maar toen het eindelijk gelukt was, was het liedje zo aangeleerd.
Nadat Selini het liedje had aangeleerd, was het mijn beurt om een opdracht te geven waar ze een cijfer voor krijgen. Ze moeten over 3 weken in de les hun eigen versie van het nummer 'Don't worry, be happy' laten horen. Er was alleen één probleem: ze werden niet stil, begonnen te lopen en hun liedmap weg te zetten. Ik heb toen echt streng moeten optreden, wat ik liever niet doe, omdat ik de sfeer goed wil houden. Gelukkig werkte het wel, ze begrepen de opdracht en zo was de les toch nog goed afgelopen. Kan iemand mij misschien een tip geven over het streng zijn? Ik begin het inmiddels aardig door te krijgen, maar is er ook een andere manier om de aandacht van de leerlingen bij mij te houden zonder boos te worden?
Het was inmiddels 9 uur, dat betekende dus dat het tijd was voor mijn klas! Ook dit is een brugklas, maar dan Gymnasium. Ze zijn gemotiveerd, pikken dingen snel op en zijn ook nog eens heel gezellig!
Ik begon met dezelfde luisteropdracht als die ik eerst had gedaan, en dat verliep gewoon goed. Daarna moest ik Lucky aanleren. Ik had het geluk dat mijn klas het nummer al vrij goed kende, dus het aanleren ging vrij makkelijk en snel. Er was alleen één probleem. In het lied zingen Jason en Colbie soms alleen een stuk, en het was de bedoeling dat de jongens Jason's deel, en de meisjes Colbie's deel zouden zingen. 'Maar mevrouw, we zijn sporters, geen zangers!', werd er al demonstratief geroepen door een jongen die Niels heet. Ik liet het toch even zo, maar kwam er al vrij snel achter dat het gewoon niet lekker liep. De klas werd een beetje onrustig, maar opeens hoor ik een stem naast me: 'Mevrouw, mogen de meisjes anders met ons meezingen?' Dat leek me een prima idee, dus probeerde ik dat. Het klonk direct een stuk beter! Dat merkte Niels ook: 'Juf, u bent geweldig!' Leuk hè, leerlingen? =)
Abonneren op:
Posts (Atom)
